Ein kommentar til Gulsvik-dommen

Gulsvik-dommen frå lagmannsretten er, på same måte som tingrettsdommen, eit grundig juridisk arbeid, basert på ei god og forstandig vurdering av bevisa i saka.

Argumenta frå UiB/Helse-Bergen er frå ein isolert juridisk synsvinkel – dvs om ein ser bort frå bevisa i saka – i orden.

Problemet med UiB/Helse-Bergen sin argumentasjon er nettopp at det ikkje eksisterer eit underliggjande faktum som passar inn i det juridiske landskapet som UiB/Helse-Bergen har forsøkt å teikne. Det juridiske kartet stemmer rett og slett ikkje med det faktiske terrenget.

I lys av denne bevissituasjonen vitnar både søksmålet og avgjerda om å anke om ei svak dømmekraft og ei lettvint haldning til spørsmålet om prosessrisiko.

Søksmålet og avgjerda om anke viser også ei personalhandsaming som ein må undre seg over, og som gir grunn til å stille spørsmål ved vurderingsevna til personaldirektøren.

Spørsmåla ein må stille etter denne historia er:

1. Har UiB/Helse-Bergen fått råd om at prosessrisikoen må ha framstått som svært høg, både ved avgjerda om å reise søksmålet for tingretten, og særleg ved avgjerda om å anke den grundige og overbevisende tingrettsdommen, der saksøkjarane gjekk på eit fullstendig nederlag.

2. Dersom ja – kva slags vurderingar ligg i så fall til grunn for at det, trass høg prosessrisiko, likevel er funne riktig å reise søksmål mot ein tidlegare arbeidstakar?

3. Dersom UiB/Helse-Bergen ikkje har blitt gjort merksame på den høge prosessrisikoen, vil UiB/Helse-Bergen i så tilfelle foreta seg noko med dette?

Det er eit paradoks, og nesten tragikomisk, at behovet for opprydding i Innovest vert møtt med det reine amatørskap når det gjeld personalhandtering og evna til å vurdere prosessrisiko i søksmål mot ein tidlegare tilsett og høgt merittert forskar.